Ang Palaka sa Balon

Noong unang panahon, sa isang maliit na balon sa gitna ng isang malaking kagubatan, nakatira ang isang masayahing munting palaka. Para sa kanya, ang balon na iyon ang bumubuo ng kanyang buong mundo. Araw-araw siyang lumulundag, lumalangoy sa malamig na tubig, at nakikipaglaro sa kanyang mga kaibigang alimango at maliliit na isda. Sa munting mundong iyon, akala ng palaka ay nasa kanya na ang lahat ng kasiyahan.

Isang araw, habang tirik ang araw, dumating ang isang malaking pagong sa kagubatan. Naglakbay siya mula sa Silangang Dagat, isang malawak at napakalalim na karagatan na puno ng mga kamangha-manghang bagay.

Narinig ng pagong ang ingay ng paglalaro ng palaka kaya sumilip siya sa balon. Nakita ng palaka ang bisita at masayang sumigaw, "Kamusta, kaibigan! Napakasaya ko dito sa aking balon! Tumatalon ako, lumalangoy, at naglalaro buong araw. Para sa akin, ako ang hari ng lugar na ito! Bakit hindi ka bumaba at samahan ako?"

Naging interesado ang pagong at sinubukang pumasok sa balon. Subalit, naku! Napakaliit ng balon para sa kanya! Pilit siyang sumiksik ngunit naipit lamang. Napagtanto ng pagong na hindi siya kasya, kaya umatras na lamang siya at nagsimulang magkuwento tungkol sa kanyang tahanan—ang Silangang Dagat.

"Ang aking tahanan," simula ng pagong, "ay napakalawak, lampas sa abot-tanaw ng iyong mga mata. Napakalalim nito kaya walang sinuman ang nakarating sa pinakailalim. Ang Silangang Dagat ay may mga alon na mas mataas pa sa pinakamataas na puno rito. Puno ito ng iba't ibang uri ng nilalang—may mga makukulay, may mga misteryoso, lahat ay kahanga-hanga. Napakalaki nito kaya kahit umulan man ng maraming taon o hindi, nananatili itong pareho."

Habang nakikinig ang palaka, lumaki nang lumaki ang kanyang mga mata. Sa unang pagkakataon, naisip niya na may mas malawak na mundo sa labas ng kanyang maliit na balon. Sinubukan niyang maisip ang mga alon, ang lalim, at ang mga nilalang na binanggit ng pagong, ngunit nahirapan siyang maisalarawan ang mga ito. Napakaraming bagong ideya ang hindi pa niya natutuklasan.

Nang umalis na ang pagong upang ipagpatuloy ang kanyang paglalakbay, nanatiling nakaupo ang palaka sa gilid ng kanyang balon. Napagtanto niya na bagama’t maginhawa at pamilyar ang kanyang tahanan, mayroong napakalaking mundo sa labas na puno ng mga bagay na hindi pa niya nakikita o nararanasan.

Dahil dito, naisip ng munting palaka na marahil ay panahon na upang lisanin ang kanyang balon at tuklasin ang mundo. Isang malawak at kamangha-manghang mundo ang naghihintay na ipakita sa kanya kung gaano ito kaganda at kalawak.