Ang Batang Sumigaw ng Lobo

Noong unang panahon, sa isang maliit na baryo, may isang batang pastol na nag-aalaga ng mga tupa ng bayan. Araw-araw niyang dinadala ang mga ito sa isang malapit na parang upang kumain ng damo habang binabantayan niya mula sa isang burol.

Subalit, madalas na nakakaramdam ng pagkabagot at pag-iisa ang batang pastol dahil wala siyang kalaro. Isang araw, naisipan niyang magbiro upang aliwin ang sarili. Tumakbo siya papuntang baryo at sumigaw nang malakas, "Lobo! Lobo! May lobo na umaatake sa mga tupa!"

Narinig ng mga taga-baryo ang kanyang malakas na sigaw, iniwan ang kanilang ginagawa, at dali-daling nagtakbuhan para tulungan siya. Ngunit pagdating nila sa parang, walang lobo at ligtas ang mga tupa. Natawa ang batang pastol at sinabi niyang gawa-gawa lamang niya ang kwento. Nagalit ang mga taga-baryo at sinermunan siya dahil pinagalala lamang sila nang walang dahilan.

Makalipas ang ilang araw, inulit ng batang pastol ang kanyang biro. Muli siyang tumakbo papuntang baryo at sumigaw, "Lobo! Lobo! May lobo na umaatake sa mga tupa!" Muling nagmadali ang mga taga-baryo upang tumulong, ngunit wala na naman silang nakita na lobo. Labis silang nagalit sa pagkakataong ito at binalaan ang batang pastol na huwag nang magsinungaling tungkol sa lobo.

Isang araw, habang binabantayan ang mga tupa, isang tunay na lobo ang lumabas mula sa kagubatan at nagsimulang lumapit sa mga tupa. Labis na natakot ang batang pastol at sumigaw, "Lobo! Lobo! Totoo na ngayon, may lobo na umaatake sa mga tupa!"

Ngunit hindi na dumating ang mga taga-baryo upang tumulong. Inisip nilang nagsisinungaling muli ang batang pastol dahil dati na niya silang napaglaruan. Inatake ng lobo ang mga tupa, sinaktan ang marami, at nagtakbuhan ang iba.

Labis na nalungkot ang batang pastol at naunawaan niyang ang kanyang mga kasinungalingan ang naging dahilan ng pagkawala ng mga tupa ng baryo.