Ang Pagong at Ang Kuneho

Noong unang panahon, sa isang malawak na kagubatan, may nakatirang mabilis na kuneho at mabagal na pagong. Palaging ipinagmamalaki ng kuneho kung gaano siya kabilis tumakbo at madalas niya itong ipinagyayabang sa ibang mga hayop. Mahilig din siyang mang-asar sa pagong dahil sa pagiging mabagal nito.

Isang araw, napagod na ang pagong sa walang humpay na pagyayabang ng kuneho. Kaya hinamon niya ito sa isang karera. Natawa ang kuneho sa hamon ng pagong at agad na pumayag. Pumili sila ng landas para sa karera, at nagtipon ang lahat ng hayop sa gubat upang manood.

Nang magsimula ang karera, mabilis na tumakbo ang kuneho, iniwan ang pagong na malayo sa likuran. Dahil mabagal ang kilos ng pagong, sigurado ang kuneho na siya ang mananalo. Naisip niya, "Marami pa akong oras, magpapahinga muna ako," kaya natulog siya sa ilalim ng puno.

Ngunit ang pagong ay nagpatuloy, mabagal ngunit tuluy-tuloy. Hindi siya nabahala sa bilis ng kuneho, nakatuon lamang siya sa pag-abot sa dulo.

Habang natutulog ang kuneho, unti-unting nakalapit ang pagong sa finish line. Nang magising ang kuneho at makita na malapit na ang pagong sa finish line, huli na ang lahat. Tumakbo siya nang mabilis, ngunit natapos na ng pagong ang karera at siya ang nanalo.

Nagdiwang ang mga hayop sa gubat para sa pagong. Ipinakita niya na ang pagiging matiyaga at hindi pagsuko ay maaaring magdala ng tagumpay.

Mula noon, tumigil na ang kuneho sa pag-aakalang mas magaling siya sa iba at hindi na siya nang-aasar ng iba.