Ang Matsing at Ang Buwaya

Noong unang panahon, may isang matalinong matsing na nakatira sa isang puno malapit sa ilog. Isang araw, lumangoy ang isang buwaya papunta sa puno at humingi ng prutas sa matsing. Mabait ang matsing at binigyan niya ng mga prutas ang buwaya.

Nagustuhan ng buwaya ang mga prutas at bumalik ito kinabukasan para humingi muli. Pumayag ang matsing, at hindi nagtagal, araw-araw nang bumabalik ang buwaya para kumuha ng prutas. Sa paglipas ng panahon, naging magkaibigan sila at nagtitiwala ang matsing sa buwaya.

Isang araw, natikman ng asawa ng buwaya ang prutas at nagustuhan ito. Nais niyang makatikim pa, kaya tinanong niya ang buwaya tungkol dito. Ikinuwento ng buwaya ang tungkol sa matsing. Dahil dito, naging sakim ang asawa at hindi lang prutas ang kanyang nais — gusto rin niyang kainin ang puso ng matsing. Bagaman ayaw ng buwaya na saktan ang kanyang kaibigan, pinilit siya ng kanyang asawa at sinabing iiwan siya nito kung hindi niya dadalhin ang puso ng matsing.

Dahil dito, nagplano ang buwaya. Sinabi niya sa matsing na inimbita siya ng kanyang asawa para sa isang masarap na hapunan at tinanong kung nais niyang sumama. Dahil nagtitiwala ang matsing sa buwaya, pumayag siya. Sumakay siya sa likod ng buwaya at nagsimula silang tumawid sa ilog.

Nang nasa gitna na sila ng ilog, sinabi ng buwaya ang kanyang totoong balak sa matsing. Natakot ang matsing, pero dahil matalino siya, agad niyang naisip ang paraan para makaligtas. Sinabi niya sa buwaya na naiwan niya ang kanyang puso sa puno at kailangan nilang bumalik upang kunin ito. Naniwala ang buwaya at lumangoy pabalik sa pampang ng ilog.

Pagdating sa pampang, mabilis na tumalon ang matsing mula sa likod ng buwaya at umakyat sa kanyang puno. Napagtanto ng buwaya na naloko siya. Sinabi ng matsing, "Ang tunay na kaibigan ay hindi kailanman mananakit ng iba para sa pansariling interes."